estem myśliwym – człowiekiem, dla którego najwygodniejszym fotelem jest runo leśne, a jedwabnym posłaniem wrzosowa polana. Człowiekiem, któremu najpiękniejszą symfonię stanowi skrzek sójki i stukanie dzięcioła, a katedralną akustykę – otwarte powierzchnie bagien i mszarów niosące odgłosy kniei po wszystkich jej zakątkach.
Jestem myśliwym – człowiekiem, którego o nadejściu pory roku nie informują komunikaty meteorologiczne czy kartki kalendarza, ale zaciekły bulgot cietrzewia o brzasku, zew organisty podczas rykowiska czy pogoń rogacza za swą wybranką w trakcie rui. Kimś, dla kogo widok sarny karmiącej swego oseska cenniejszy jest niż wszystkie majętności i przywileje doczesnego świata. Kimś, kto śmiało rezygnuje z wygodnego, ciepłego łoża i zrywa się w półśnie tylko po to, aby napełnić swe płuca głębokim oddechem mroźnego powietrza, unoszącego się nad łąkami w trakcie brzasku.